I have not been able to post a message last week, so only today I found the opportunity to write about the terrible crash last Monday, in which belgian cyclist Wouter Weylandt died. As a cycling fan, I know crashes are part of the sport, but it should stop at a few bruises, a broken collarbones or a concussion. But after the deaths of Casartelli (Tour de France, 1995), Galves (Ghent 6 Days, 2006), Kivilev (Paris-Nice, 2003) and Weylandt, to name the ones I remember, I think I have to accept that death is part of the sport, too.
De afgelopen week kon ik geen berichten posten, en dus kan ik vandaag pas iets schrijven over de vreselijke val waarbij de Belgische wielrenner Wouter Weylandt afgelopen maandag om het leven kwam. Als wielerliefhebber weet ik dat valpartijen bij de sport horen, maar het zou moeten blijven bij een paar schaafwonden, een gebroken sleutelbeen of een hersenschudding. Maar na de dood van Casartelli (Tour de France, 1995), Galves (Zesdaagse van Gent, 2006), Kivilev (Parijs - Nice, 2003) en nu Wouter Weylandt (om alleen degenen te noemen die ik me nu herinner), denk ik dat ik moet accepteren dat ook de dood onderdeel is van de sport.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten